Domain Name System که به اختصار DNS نامیده می شود و به زبان فارسی سامانهٔ نام دامنه (به اختصار ساناد) نامگذاری شده است. سیستم سلسه مراتبیِ نامگذاری برای کامپیوترها، سرویس‌ها، یا منابع دیگر است که به شبکه اینترنت یا یک شبکه خصوصی (LAN) متصل هستند. وقتی می‌خواهید وارد وبسایتی شوید، باید نشانی کارساز وبش را بدانید. نشانی نمایش وب با نشانی IP مشخص می‌شود.
اما به خاطر سپردن نشانی آی‌پی، دشوار است. می‌توان به جای نشانی IP، از نام‌های دامنه استفاده کرد. برای هر نشانی آی‌پی یک نام دامنه در نظر گرفته شده‌است. مثلاً نشانی آی‌پی وبگاه گوگل 51.75.164.70 است. برای دسترسی به گوگل، می‌توانید از این نشانی IP یا نام دامنه آن یعنی www.Parsvds.com استفاده کنید.
نحوه کار کردن DNS
هنگامی که قصد بازدید از سایتی را دارید، کامپیوتر شما مراحلی را برای تبدیل آدرس وب قابل خوانش انسان به یک آدرس IP قابل‌خوانش سیستم دنبال می‌کند. این اتفاق هر بار که از یک نام دامنه استفاده می نمائید، چه در حال مشاهده وبسایتی باشید، چه در حال ارسال ایمیل و یا گوش دادن به ایستگاه‌های رادیویی اینترنتی باشید، رخ می‌دهد.
هر سایت نامگذاری شده‌ای می‌تواند با بیش از یک آدرس IP مطابقت داشته باشد. در واقع، برخی وبسایت‌ها صدها یا بیشتر IP دارند که با یک نام دامنه واحد مطابقت دارند. در نتیجه به سیستم DNS نیاز است تا آدرس‌های IP را به نام دامنه قابل‌خواندن افراد تبدیل کند، چرا که به خاطر سپردن تعداد زیادی عدد دشوارتر از یک نام دامنه ثابت است.
اگر فقط یک دایرکتوری برای سایت وجود داشته باشد، آن‌گاه وقتی تعداد درخواست‌ها برای بازدید از یک سایت زیاد شود، مدت زمان زیادی طول می‌کشد تا به درخواست شما پاسخی داده شود. در عوض، اطلاعات DNS در سرورهای زیادی به اشتراک گذاشته می‌شود، اما به صورت محلی نیز در کامپیوتر مشتریان ذخیره می‌شود.
این احتمال وجود دارد که شما چندین بار در روز از یک سایت بازدید کنید. با ذخیره شدن در کش دیگر نیازی به هر بار حل‌و‌فصل کردن نام دامنه با آدرس IP نیست. در نتیجه تعداد دفعاتی که لازم است از DNS استفاده شود، کمتر از تعداد دفعاتی است که شما یک سایت را در مرورگر جستجو می‌کنید.
DNS از یک پایگاه داده سلسله مراتبی استفاده می‌کند که حاوی اطلاعاتی در مورد نام دامنه است. فرض کنید شما در مرورگر خود نام دامنه سایتی را وارد می‌کنید. اولین کاری که کامپیوتر شما انجام خواهد داد، ارسال درخواست به سرور DNS محلی سیستم عامل است تا بررسی کند که آیا پاسخ مورد نیاز شما در حافظه نهان (Cache) کامپیوتر ذخیره شده است یا خیر.
اگر در حافظه پنهان یافت نشد، درخواست شما از طریق اینترنت به یک یا چند سرور DNS ارسال می‌شود که به‌طور کلی توسط ارائه‌دهنده خدمات اینترنت شما با آن‌ها ارتباط برقرار می‌شود. اگر اطلاعات لازم در این سرورهای DNS یافت نشود، درخواست به سرورهای خارجی دیگر ارسال می‌شود.
مزایا و معایب DNS
اگر در حال استفاده از اينترنت هستيد و تاكنون آدرس DNS خود را هم تغيير نداده ايد، بي شك از DNS پيش فرض ISP خود استفاده مي كنيد. بايد بگوييم كه استفاده از DNS پيش فرض معايبي دارد كه مهم ترين و البته بي خطرترين آن سرعت پايين است كه حتي اگر اينترنتي با سرعت بالا هم خريداري كرده باشيد، با تاخير در باز شدن صفحات وب مواجه خواهيد شد.
در قدم بعدي استفاده از DNS پيش فرض ISP حريم خصوصی شما را به خطر مي اندازد. زيرا امكان ثبت و دسترسي به همه فعاليت هاي شما در اينترنت وجود دارد. حتي ممكن است از اطلاعات وبگردي شما براي نمايش تبليغات هدفمند هم استفاده شود.
hلبته بايد بگوييم كه ثبت جستجوهاي شما تنها يك احتمال است و سرويس دهنده هاي اينترنتي لزوما رفتار شما در وب را ركورد نمي كنند با اين حال بد نيست كه جانب احتياط را نگه داريد. با همه اين اوصاف بهترين راه حل تغيير DNS است.که برای حذف ویروس‌ها از کامپیوتر خود، لازم است برنامه‌هایی که در واقع مخرب و ویروسی هستند را دانلود و نصب کنید.
برای جلوگیری از چنین مشکلاتی، لازم است که برنامه‌های آنتی ویروس معتبر را بر روی سیستم خود نصب کنید و از ورود به سایت‌هایی که ظاهر متفاوتی با وبسایت درخواستی شما دارند پرهیز کنید. همچنین از وارد کردن اطلاعات شخصی و بانکی خود در سایت‌های نامعتبر خودداری کنید.
